இருண்டஎதிர்காலம்

“மக்களின் உயிரைப் பறித்த உண்மையான குற்றவாளிகளை கைது செய்யாமல், அப்பாவிகளை கைது செய்து, அவர்கள் மீது கடுமையான குற்றச்சாட்டுகளை சுமத்தி, அவர்களுக்கு தண்டனையும் பெற்றுத் தரப்பட்டுள்ளது. இந்த வழக்கை விசாரித்த கீழமை நீதிமன்றங்கள் அடிப்படை சட்ட விதிகளைக் கூட பின்பற்றாமல், சாட்சிகளின் வாக்குமூலங்களை ஆராயாமல் அப்படியே ஏற்றுக் கொண்டு, குற்றவாளிகளுக்கு தண்டனை வழங்கியுள்ளன.”

அக்ஷர்தாம் கோவில் படுகொலையில் குஜராத் போலீசாரால் குற்றம் சாட்டப்பட்டு மரணதண்டனை மற்றும் ஆயுள் தண்டனை வழங்கப்பட்டவர்களை விடுவிக்கையில் உச்சநீதிமன்ற நீதிபதிகள் பட்நாயக் மற்றும் கவுடா ஆகியோர் வழங்கிய தீர்ப்பின் ஒரு பகுதி இது.

அக்ஷர்தாம் வழக்கில் கைது செய்யப்பட்டவர்கள்

2002ம் ஆண்டு குஜராத் மாநிலத்தில் உள்ள அக்ஷர்தாம் ஆலயத்தில் புகுந்த தீவிரவாதிகள் 33 பேரை சுட்டுக் கொன்று, 85 பேரை காயப்படுத்தினர். என்எஸ்ஜி கமாண்டோக்கள், சம்பவத்தில் ஈடுபட்ட இரு தீவிரவாதிகளை சுட்டுக் கொன்றனர். இந்த வழக்கின் புலன் விசாரணை, குஜராத் சிறப்புப் பிரிவிடம் ஒப்படைக்கப்பட்டது. வெகு விரைவாக புலனாய்வு நடத்திய குஜராத் போலீஸ், ஆதாம் அஜ்மீரி, ஷாய் மியா என்கிற சந்த் கான், முப்தி அப்துல் கயூம் மன்சூரி, முகம்மது சலீம் ஷேக், அப்துல் மியான் காதிரி மற்றும் அல்டாப் ஹுசைன் ஆகியோரை கைது செய்தது. கைது செய்யப்பட்டவர்கள் அனைவர் மீதும் போட்டா சட்டத்தின் கீழ் வழக்கு தொடரப்பட்டது.

11 ஆண்டுகள் சிறையில் கழித்த முகம்மது சலீம்

ஜுலை 2006ல் போட்டா சட்டத்தின் கீழ் நிறுவப்பட்ட நீதிமன்றம் ஆதாம் அஜ்மீரி, ஷான் மியா என்கிற சந்த் கான், மற்றும் முப்தி அப்துல் கயூம் மன்சூரி ஆகியோருக்கு மரண தண்டனையும், முகம்மது சலீம் ஷேக்குக்கு ஆயுள் தண்டனையும், அப்துல் மியான் காதிரிக்கு 10 ஆண்டு சிறைத் தண்டனையும், அல்டாப் ஹுசைனுக்கு ஐந்தாண்டு சிறைத்தண்டனையும் விதித்து. 2008ல் இந்த வழக்கு குஜராத் உயர்நீதிமன்றத்தில் மேல் முறையீடு செய்யப்பட்டது. 30 மே 2010 அன்று, குஜராத் உயர்நீதிமன்றம், போட்டா நீதிமன்றம் விதித்த தண்டனையை உறுதி செய்தது.

இதற்குப் பிறகு உச்சநீதிமன்றத்தில் செய்யப்பட்ட மேல் முறையீட்டில்தான் அத்தனை பேரையும் விடுவித்த உச்சநீதிமன்றம் கீழ்கண்டவாறு தெரிவித்தது.

பெங்களுரு வழக்கில் விடுதலை செய்யப்பட்ட பீர் மொய்தீன்

We intend to express our anguish about the incompetence with which the investigating agencies conducted the investigation of the case of such a grievous nature, involving the integrity and security of the nation. Instead of booking the real culprits responsible for taking so many precious lives, police caught innocent people and got imposed the grievous charges against them which resulted in their conviction and subsequent sentencing

தேசத்தின் பாதுகாப்பு குறித்த இப்படியொரு முக்கியமான வழக்கில், புலனாய்வு அமைப்புகள் தான்தோன்றித்தனமாக விசாரணை செய்ததை வருத்தத்துடன் பதிவு செய்கிறோம். உண்மையான குற்றவாளிகளை கண்டுபிடிப்பதற்கு பதிலாக, காவல்துறை அப்பாவிகளை பிடித்து அவர்கள் மீது குற்றம் சுமத்தி தண்டனையும் பெற்றுத் தந்துள்ளது.
இந்த அக்ஷர்தாம் வழக்கை விசாரித்த அதிகாரி யார் தெரியுமா ? சொராபுதீன் ஷேக் போலி என்கவுன்டர் விவகாரத்தில் சிறையில் உள்ள அதிகாரி டி.ஜி வன்ஸாராதான். இப்படி தீவிரவாதிகளாக சித்தரிக்கப்பட்டு சிறையில் இருந்த இந்த ஆறுபேர் எப்படி சித்திரவதை செய்யப்பட்டிருப்பார்கள் என்பதை விளக்கிச் சொல்ல வேண்டியதில்லை.

2007 தேர்தல் பிரச்சாரத்தில் மோடி என்ன பேசினார் தெரியுமா ? “காங்கரஸ் காரர்கள், மோடி என்கவுன்டரில் ஈடுபடுகிறார்கள் என்று கூறுகிறார்கள். மோடிதான் சோராபுதினை கொன்றார் என்று கூறுகிறார்கள். மத்தியில் உங்கள் அரசாங்கம்தான் இருக்கிறது. துணிச்சல் இருந்தால், மோடியை தூக்கு மேடைக்கு அனுப்புங்கள். சோராபுதீனை என்ன செய்ய வேண்டும் ? என கர்ஜிக்கிறார். கூட்டம் பதிலுக்கு கொல்ல வேண்டும் கொல்ல வேண்டும், கொல்லவேண்டும் என கூச்சலிடுகிறது.

”பல ஏகே 47 துப்பாக்கிகள் சோராபுதீனிடமிருந்து பறிமுதல் செய்யப்பட்டது. அந்த சோராபுதீனை, நான்கு மாநிலங்கள் தேடிக்கொண்டிருந்த சோராபுதீனை, காவல்துறை மீது தாக்குதல் நடத்திய சோராபுதீனை, பாகிஸ்தானோடு தொடர்பு வைத்திருந்த சோராபுதீனை, குஜராத் மீது பார்வையை பதித்த சோராபுதீனை என் காவல்துறை என்ன செய்யும் ? ஏன் காவல்துறை சோனியாவிடம் அனுமதி கேட்க வேண்டுமா ?”

இதுதான் மோடியின் பேச்சு. இப்படிப் பேசியவரின் ஆட்சியில்தான் அக்ஷர்தாம் படுகொலைகளுக்குக் காரணமானவர்கள் என்று ஆறு பேர் 12 ஆண்டுகளுக்கு மேலாக சிறையில் இருந்த பிறகு, தற்போது விடுவிக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள்.
இதே போல பெங்களுரு மல்லேஸ்வரம் பிஜேபி அலுவலகத்தில் நடந்த குண்டு வெடிப்பிலும் 15 பேர் குற்றவாளிகளாக சேர்க்கப்பட்டனர். புலனாய்வு நடந்து ஆறு மாதங்கள் கழித்து பீர் மொய்தீன், சதாம் ஹுசைன் மற்றும் தென்காசி ஹனீப் ஆகியோர் விடுதலை செய்யப்பட்டனர். இதில் பீர் மொய்தீன், இந்த வழக்கில் முதல் குற்றவாளியாக சேர்க்கப்பட்டவர் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

தீவிரவாதம் தொடர்பான பெரும்பாலான வழக்குகளில் இது போல அப்பாவிகளை சேர்ப்பது தொடர்கதையாகிக் கொண்டே வருகிறது. ஒரு வழக்கில் ஒன்று அல்லது இருவரை தெரியாமல் சேர்த்திருந்தால் அதை இயல்பான தவறு என்று எடுத்துக் கொள்ளலாம். ஆனால் அக்ஷர்தாம் வழக்கு போல ஒட்டு மொத்த வழக்குமே ஜோடிக்கப்பட்ட வழக்காக இருந்தால் ?

இது குஜராத்துக்கோ, கர்நாடகத்துக்கோ மட்டுமே பொருந்தக்கூடிய விவகாரம் அல்ல. தீவிரவாதம் தொடர்பாக ஏறத்தாழ இந்தியா முழுக்க காவல்துறை இப்படித்தான் நடந்து கொள்கிறது. தடா, போட்டா அல்லது தற்போது அமலில் உள்ள பயங்கரவாத தடுப்புச் சட்டம் ஆகியவற்றின் கீழ் வழக்கு பதிவு செய்வதில் உள்ள வசதி, 60 நாட்கள் காவல்துறை கட்டுப்பாட்டில் வைத்து விசாரிக்கலாம் என்பது மட்டுமல்லாமல், காவல்துறை அதிகாரிகளின் முன்பு அளிக்கப்படும் வாக்குமூலம் நீதிமன்றத்தில் செல்லும். அதை வைத்துக்கொண்டு எவரை வேண்டுமானாலும் எப்படி வேண்டுமானாலும் பந்தாடலாம், சித்திரவதை செய்யலாம், செய்யப்படுகின்றனர்.

ஏன் இப்படி அப்பாவிகள் சிக்கவைக்கப்படுகிறார்கள்?.

எப்போது ஒரு தீவிரவாத நாச வேலை நிகழ்ந்தாலும், காவல்துறை மற்றும் உளவுத்துறையின் மீது ஏற்படும் அழுத்தம் கடுமையானது. ஊடகங்களும், பொதுமக்களும், அரசுத் துறைகளும் எழுப்பும் கேள்விகளுக்கு ஏதாவது ஒரு பதில் சொல்லியே தீர வேண்டிய கட்டாயத்திற்கு இந்த அமைப்புக்கள் உள்ளாகின்றன. இந்த அழுத்தத்தின் காரணமாகத்தான், கையில் கிடைத்தவர்களை குற்றவாளிகளாக்கும் போக்கு எனக் கருதப்படுகிறது.

தமிழகத்தைப் பொறுத்தவரை இப்படி அகப்பட்டவர்களையெல்லாம் குற்றவாளிகளாக்கும் ஓர் அணுகுமுறை பொதுவாக இல்லை என்றாலுங்கூட, நாலு உண்மை குற்றவாளிகள் இருந்தால், அவர்களோடு பழகியவர்கள், தொலைபேசியில் பேசியவர்கள் என்று தற்செயலாக புலனாய்வு வளையத்திற்குள் சிக்குவோரும் குற்றவாளிகளாகக் காட்டப்பட்டு வந்துள்ளனர். இதற்கு எண்ணற்ற வழக்குகளை உதாரணமாகக் காட்ட முடியும்.

அமெரிக்கா உள்ளிட்ட மற்ற பல நாடுகளில் புலனாய்வு அமைப்புகளும், வழக்கு நடத்தும் அமைப்புகளும் தனித்தனியாக உள்ளன. அமெரிக்காவில் பல மாகாணங்களில் டிஸ்ட்ரிக்ட் அட்டார்னி என்ற அரசு தலைமை வழக்கறிஞர் போன்ற பதவி உள்ளது. அந்த பதவிக்கு சில மாகாணங்களில் தேர்தல் மூலம் தேர்ந்தெடுக்கப்படுகிறார்கள். சில மாகாணங்களில் நியமனம்.

இந்த டிஸ்ட்ரிக்ட் அட்டார்னி அலுவலகத்தைச் சேர்ந்தவர்கள்தான் ஒரு வழக்கு நீதிமன்றத்தில் நிரூபிக்கப்படுமா, படாதா, ஆவணங்கள் மற்றும் சாட்சிகள் போதுமா போதாதா என்ற முடிவை எடுக்கிறார்கள். போதுமான சாட்சியங்கள் இல்லாத வழக்குகளில், “ப்ளீ பார்கெய்ன்” என்ற அடிப்படையில், குறைந்த குற்றத்தை ஒப்புக் கொள்ள குற்றவாளிகளிடம் பேச்சுவார்த்தை நடத்தி, அதன் அடிப்படையில் தண்டனை பெற்றுத் தருகிறார்கள்.
இந்தியாவிலும், காவல்துறை அதிகாரிகள் புலனாய்வு செய்து தாக்கல் செய்யும் குற்றப்பத்திரிகைகளை, அரசு வழக்கறிஞர்கள் சரிபார்க்க வேண்டும் என்ற விதி இருக்கிறது. ஆனால் அது ஒரு வெறும் சடங்காக மட்டுமே இருக்கிறது. குற்றப்பத்திரிக்கை சாதாரண கோப்பு போல அரசு வழக்கறிஞருக்கு அனுப்பப்படும். அவர் அதை படிக்காமலேயே கையெழுத்து போட்டு அனுப்புவார். ஊடகங்களின் அழுத்தம் காரணமாக, பெரும்பாலான கீழமை நீதிபதிகள், சாட்சியங்களை அலசி ஆராயாமலேயே கண்ணை மூடிக் கொண்டு அனைத்து குற்றவாளிகளுக்கும் தண்டனை அளிப்பர். இதில் சில விதிவிலக்குகள் உண்டு என்பது வேறு.

பெரும்பாலான கீழமை நீதிமன்ற நீதிபதிகளுக்கும், காவல்துறைக்கும் நெருக்கமான உறவு இருக்கும். இந்த நீதிபதிகளை தீர்ப்பு நேரத்தில், காவல்துறையின் உயர் அதிகாரிகள் நேரே சென்று சந்திப்பார்கள். “சார். கன்விக்சஷன் குடுத்தாத்தான் சார் மத்தவங்களுக்கு பயம் இருக்கும்.” என்று நேரடியாக சென்று வலியுறுத்துவார்கள். இந்த அடிப்படையில், குற்றம் சாட்டப்பட்ட அனைவருக்கும் தண்டனை வழங்கப்படும். சந்தேகத்திற்கிடமின்றி குற்றம் நிரூபிக்கப்பட வேண்டும் என்ற இந்திய குற்றவியல் நடைமுறையின் அடிநாதம் இது போன்ற தீவிரவாத வழக்குகளில் பின்பற்றப்படுவதேயில்லை.

குண்டு வைத்து விட்டான். கையில் சிக்கியவனை தண்டித்து சமூகத்தை திருப்திப் படுத்திக் கொள்ளலாம் என்ற போக்கே இந்தியா முழுக்க நிலவுகிறது. வழக்கின் இறுதியில் நிரபராதிகள் என்று நிரூபிக்கப்பட்டவர்களுக்கு நஷ்ட ஈடு வழங்குவதும் இங்கே கிடையாது. எட்டு முதல் பத்து ஆண்டுகள் சிறையில் இருந்து வெளியே வருபவர்களுக்கு விடுதலை ஆவதே போதும் போதும் என்று ஆகி விடுகிறது. மீண்டும் நஷ்ட ஈடு கேட்டோ, தவறாக கைது செய்த காவல்துறை அதிகாரிகள் மீது வழக்கு தொடுத்தாலோ, மீண்டும் புதிய வழக்குகளில் சிக்க வைத்து விடுவார்களோ என்ற அச்சத்தில் பெரும்பாலானோர், இது குறித்து நடவடிக்கை எடுப்பதே இல்லை.

பல ஆண்டுகள் சிறையில் இருந்தவர்களை நிரபராதிகள் என்று விடுவிக்கும் நீதிமன்றங்களும், அவர்களுக்கு நஷ்ட ஈடு வழங்கவோ, தவறாக புலனாய்வு செய்து அப்பாவிகளை கைது செய்த காவல்துறை அதிகாரிகள் மீது துறை நடவடிக்கை எடுக்கவோ பரிந்துரை செய்வதில்லை என்பதும் வேதனையான உண்மை. பாராளுமன்றத் தாக்குதல் வழக்கை விசாரித்த உச்சநீதிமன்றம், போதுமான சாட்சியங்கள் ஆதாரங்கள் இல்லாமல் மரணதண்டனை விதிக்கப்பட்ட அப்சல் குருவின் மரண தண்டனையை உறுதி செய்கையில், இப்படிப்பட்ட குற்றத்தை செய்த ஒருவருக்கு மரண தண்டனை விதித்தால்தான் இந்த தேசத்தின் மனசாட்சி திருப்தியுறும் என்று தீர்ப்பிலேயே சொல்லும் நிலையில்தான் நீதிமன்றங்கள் இருக்கின்றன.

உண்மையான குற்றவாளிகளோடு, அப்பாவிகள் சிலர் கைது செய்யப்பட்டு சிறையில் வாடுகிறார்களே….. அவர்கள்தான் இஸ்லாமிய அடிப்படைவாதிகளுக்கு உரமாக அமைகிறார்கள். பார்த்தீர்களா…. அப்பாவிகளை காவல்துறை கைது செய்து விட்டது. சமுதாயத்திற்கு மிகப்பெரிய துரோகம் இழைக்கப்பட்டு விட்டது. இதற்கு பழிக்குப் பழி வாங்கியே தீர வேண்டும் என்ற அடிப்படையிலேயே, புதிய புதிய அமைப்புகளை உருவாக்கி, நாச வேலைகளில் ஈடுபடுவதற்கு இது அடிப்படையாக அமைகிறது. ஊடகங்களின் அழுத்தத்தை கண்டு கொள்ளாமல், பொறுமையாக புலனாய்வு செய்து, சந்தேகத்திற்கு இடமற உண்மைக் குற்றவாளிகளை காவல்துறையால் கைது செய்ய முடியும். ஆனால், விரைவாக கைதுகளும், தண்டனைகளும் வழங்கப்பட்டு பொதுமக்களை திருப்தி செய்ய வேண்டும் என்ற நோக்கத்தில், அப்பாவிகளை கைது செய்து அவர்கள் வாழ்வை சீரழிக்கின்றனர். இத்தொடரும் கொடுமைகளைப் பற்றியோ அவற்றின் பின்விளைவுகள் பற்றியோ யாரும் கவலைப்படுவதேயில்லை.

அக்ஷர்தாம் வழக்கில் 12 ஆண்டுகளாக சிறையில் இருந்து வாழ்வை தொலைத்த அந்த ஆறு பேரின் கைது சமயத்தில் மாநில உள்துறை அமைச்சகப் பொறுப்பைத் தன்வசம் வைத்திருந்த நரேந்திர மோடிக்கு இதைப்பற்றி கவலை இருக்குமா என்ன ? குஜராத்தின் மீது தீவிரவாதிகள் கண் வைத்தால் என் காவல்துறை அவர்களை கொல்லாமல் சோனியா காந்தியிடம் அனுமதி கேட்குமா என்று பேசியவர்தானே அவர் ?

தமிழகத்தில் கோவை குண்டுவெடிப்புக்களுக்குப் பிறகு ஒட்டு மொத்தமாக இஸ்லாமீய தீவிரவாத அமைப்புக்கள் தகர்க்கப்பட்டாலும், புதிய குழுக்கள் தலையெடுக்கின்றன. அவ்வப்போது பயங்கரவாத செயல்களும் நடைபெறுகின்றன. ஆனால். ஆடிட்டர் ரமேஷ் உள்ளிட்ட பல கொலை வழக்குக்களில் குற்றவாளிகள் இன்னமும் இனங்காணப்படவில்லை. இதற்குக் காரணம் என்ன?

தீவிரவாதச் செயல்களில் ஈடுபடக்கூடியவர்கள், முன்பைப் போல பழைய நபர்களை பயன்படுத்துவதில்லை. புதிது புதிதாக கல்லூரி மாணவர்களையும், புதிய இளைஞர்களையும் பயன்படுத்துகிறார்கள். காவல்துறை எப்போதும் தொலைபேசிகளை கண்காணித்துக் கொண்டிருக்கின்றன என்பது அவர்களுக்கு நன்றாகவே தெரியும் என்பதால் தொலைபேசிகளையோ, மின்னஞ்சல்களையோ பயன்படுத்துவதேயில்லை. புதிய நபர்களை தேர்ந்தெடுத்து அவர்களை இது போன்ற நாசவேலைகளுக்கு பயன்படுத்திக் கொள்கிறார்கள். உளவுத்துறை பிரிவுகளும், இது போன்ற அமைப்புகளுக்குள் ஆட்களை ஊடுருவி உளவு சேகரிப்பதை பெரும்பாலும் செய்யாமல், தொலைபேசி மற்றும் மின்னஞ்சல்களை கண்காணிப்பது போன்ற தொழில்நுட்பம் சார்ந்த உளவுகளையே நம்பியிருப்பதால், புதிய நாசவேலை பிரிவுகள் உருவாவதை பெரும்பாலும் கண்காணிக்கத் தவறுகிறார்கள்.

அனைத்து வழக்குகளும் தீர்க்கப்படாமலேயே போய் விடுகின்றன என்று இல்லை. சேலம் மற்றும் வேலூரில் இந்து பிரமுகர்களின் கொலையைத் தொடர்ந்து நடந்த புலனாய்வில், மேலப்பாளையத்தைச் சேர்ந்த முகம்மது தஸீம் என்பவர் ஜுலை 2013ல் கைது செய்யப்பட்டார். விசாரணையின் போது, அன்வர் பிஸ்மி என்ற ஆட்டோ ஓட்டுனரும் நூருல் அகமது மற்றும் சம்சுதீன் என்ற மேலப்பாளையத்தைச் சேர்ந்தவர்களும் 17.50 கிலோ வெடிமருந்ததை அல் ஃபாஹ்த் என்ற பெண்ணின் வீட்டில் பதுக்கி வைத்திருந்தது கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. காவல் துறையினர், நியாயமாக, அந்தப் பெண்ணுக்கு இதில் தொடர்பு இல்லை என்பதை புரிந்து கொண்டு, வழக்கில் சேர்க்காமல் விடுவித்தனர்

53 ரவுண்டு புல்லட்டுகளையும், 7.65 எம்எம் பிஸ்டலையும் எடுத்து பத்திரமாக வைக்கச் சொல்லி கிச்சன் புகாரி முகம்மது தஸீமுக்கு உத்தரவிட்டதும் விசாரணையில் தெரிய வந்தது. பிஸ்டல் கைப்பற்றப்பட்ட பிறகு, அதில் தொடர்புடைய மேலும் பலர் கைது செய்யப்பட்டனர். இது போல பல்வேறு வழக்குகளில் புலனாய்வு முடிந்து குற்றவாளிகள் கைது செய்யப்பட்டும் இருக்கிறார்கள் என்பதும் உண்மையே.

துப்பாக்கி வைத்திருந்ததாக கைது செய்யப்பட்ட அன்ஸார்

உளவுத்துறை தடுக்கத் தவறிய நாசவேலைகள் மட்டுமே நமக்குத் தெரிகிறது. ஆனால் உளவுத்துறை தடுத்த நாசவேலைகள் நமது கவனத்துக்கு ஒருபோதும் வருவதில்லை. பல்வேறு சதித்திட்டங்கள் உளவுத்துறையால் முன் கூட்டியே கண்டுபிடிக்கப்பட்டு தடுக்கப்பட்டும் உள்ளன.

இது போன்ற பிரச்சினைகளில் உயர் மற்றும் உச்ச நீதிமன்றங்களின் மெத்தனப்போக்கு, அலட்சியம் இவையும் நீதி மறுக்கப்பட முக்கிய காரணங்களாகும். ஒவ்வொரு நீதிபதியும் பதவி ஓய்விற்குப் பிறகு தொடர்ந்து அதிகார பந்தாக்களுடன், வசதியாக வாழ்வதற்கு வழி என்ன என்று மூளையைக் கசக்கிக்கொண்டிருந்தால், அநியாயமாக சிக்கவைக்கப்படும் அடித்தட்டு மக்கள் என்ன செய்வர்?

லட்சக்கணக்கானோர் சிறையில் வாடிக் கொண்டிருக்கையில், எப்போது நமது மேல் முறையீடு விசாரிக்கப்படும் என்று ஏங்கிக் கொண்டிருக்கையில், பிசிசிஐ தலைவராக சீனிவாசன் நீடிக்கலாமா வேண்டாமா என்ற வழக்குகளும், ஜெயலலிதாவின் சொத்துக் குவிப்பு வழக்கில் யார் வழக்கறிஞராக இருக்கலாம், யார் நீதிபதியாக இருக்கலாம் என்ற வழக்குகளும்தான் முக்கியத்துவம் அளிக்கப்பட்டு உச்ச நீதிமன்றத்தால் விசாரிக்கப்படுகிறது.

மனித உரிமை ஆணையங்களாவது இது போன்ற வழக்குகளை கையில் எடுத்து பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கு உரிய நஷ்ட ஈடு வழங்க வேண்டும். ஆனால், கே.ஜி பாலகிருஷ்ணன் போன்ற ஊழல் பேர்வழிகளை தலைவராகக் கொண்ட ஆணையத்திடம் என்ன நியாயத்தை எதிர்ப்பார்க்க முடியும்?

இன்றைய சூழலில் எதிர்காலம் இருண்டதாகவே காட்சியளிக்கிறது.