கார்த்தி சிதம்பரத்தின் கவலை

ரொம்பத் தான் கவலை கார்த்தி சிதம்பரத்திற்கு. தமிழகத்தில் காங்கிரஸ் நசித்துவிட்டதாம். அடைந்துவிட்ட படுதோல்விக்கு தார்மீகப் பொறுப்பேற்று மாநிலத் தலைவர் ஞானதேசிகன் பதவி விலகவேண்டுமாம்.
சரி வரலாறு காணாத தோல்வியை கட்சி சந்தித்தற்குப் பொறுப்பேற்று அன்னை சோனியாவும் இளவரசர் ராகுலும் விலகவேண்டாமா?
கூட்டணிக்கட்சிகள் முதுகில் சவாரி செய்து தொடர்ந்து தந்தை வெற்றி பெற்றுக்கொண்டிருந்த ஒரு தொகுதியில் ஜாமீன் தொகையினை இழந்திருக்கிறாரே தம்பி, அதற்கு அவ்விருவரையும் என்ன செய்வதாம்?
தேர்தலின்போதே ’இளைஞர்களின் எழுச்சி நாயகன்’ கார்த்தியைப் பற்றி எழுதவேண்டுமென்று நினைத்திருந்தோம். நேரம் கிடைக்கவில்லை.

கார்த்தியாலும் சரி அவரது தந்தையாலும் சரி காங்கிரஸ் ஒரு காலத்திலும் வளரப்போவதே இல்லை. சிதம்பரம் மமதையின் மொத்த உருவம் என்றால். இரட்டிப்பு அகங்காரம் கார்த்திக்கு. தந்தைக்குத் தெரியும் மகனைப் பற்றி, ஆனால் தட்டிக் கேட்பதில்லை.

கார்த்தி படித்தவர்தான். விவரமானவர்தான். தனிப்பட்ட முறையில் பேசும்போது யதார்த்தங்களை உணர்ந்துதான் பேசுவார். ஆனால் மேதை ஒன்றுமில்லை. தான் எதையும் சாதித்துவிடவில்லை என்ற புரிதல் அவருக்குக் கிடையாது. ஏதோ பொருளாதார மேதையாக சித்தரிக்கப்படுகிற ஒருவருக்கு மகனாகப் பிறந்துவிட்டதாலேயே, செல்வச் சீமானாக இருப்பதாலேயே உலகம் தன் காலடியில் வந்து விழவேண்டுமென அவர் எதிர்பார்ப்பதாகவே தோன்றும்.

தமாகாவிலிருந்து வெளியேறி ஏதோ ஜனநாயக காங்கிரஸ் என்று ஆளில்லாத கடையில் சிதம்பரம் டீ ஆற்றிக்கொண்டிருந்தபோது சென்னையில் ஒரு மாநாடு நடத்தினார். அப்போதே கார்த்தி வருங்கால முதல்வர் என சுவரொட்டிகள், கூட்டத்தில் முழக்கங்கள். அப்போது சிதம்பர்த்திற்கு எல்லாமுமான ஒரு நபர் மீடியா நண்பர்களிடம் புலம்புவார்: இவன் என்னய்யா பில்லக்கா பய..இவன் நாளைய சி.எம்.மாம். கத்துங்கன்றாரு…என்ன செய்யுறது…எங்களுக்கும் பொழப்பு ஓடணுமில்லே…” பணத்தை வைத்துக்கொண்டே எல்லோரையும் வாங்கிவிடமுடியுமென்ற ரீதியில் நடந்து கொள்வார் சிதம்பரம். தந்தையின் குணநலன்கள் அப்படியே மகனிடமும்.

பதவியில் இருந்தால் சிதம்பரத்தின் கால் தரையில் பாவாது. மிதந்துதான் போவார். உப்புமா கட்சி நடத்தியபோது சில்லுண்டிகளையெல்லாம் அழைத்து விருந்து கொடுத்து ஒரேயடியாக உபசரிப்பார். நிதி அமைச்சரானவுடன் செய்தியாளர் சந்திப்பில் நெருங்கியவர்களைக் கூட நேரடியாகப் பார்ப்பதைத் தவிர்ப்பார்.

செட்டி நாட்டரசர் என்ற தோரணையில்தான் கண்டனூரில் உலவுவார். மக்களுக்கும் அவருக்கும் சற்றும் தொடர்பே கிடையாது. வென்றதெல்லாம் மற்ற கட்சிகளின் ஆதரவில்தான். தமாகா சார்பாக தனித்துப் போட்டியிட்டபோது தோல்வியே. அப்போதுகூட தலித் அமைப்புக்கள் ஆதரவிருந்தது. இப்போது அவர் மகனுக்கு அதுவும் இல்லை. எனவே டெபாசிட் பறிபோனது.

2009ல் தமிழுணர்வாளர்கள் கங்கணம் கட்டிக்கொண்டு வேலை செய்தும் சிதம்பரம் வென்றதற்குக் காரணம் கண்ணப்பனுடன் பேரம் பேசியதுதான் என்று சொல்வார்கள். ஆனால் அப்படிப் பேசியிருந்தாலும் தேர்தல் கமிஷனை வழிக்குக் கொண்டுவந்திருக்கமுடியும் எனத் தோன்றவில்லை. எப்படியும் விழிபிதுங்க, மூச்சிறைக்கத்தானே வெற்றி பெற்றிருக்கிறார்.

தேர்தல் நேரங்களில் அவரது தொகுதியில் பயணம் செய்த பல செய்தியாளர்கள் அவரைப் பற்றி எவரும் எதுவும் நல்லபடியாக எப்போதுமே சொன்னதில்லை என்கின்றனர் – நம்மூர் ஆள் மத்தியில் பெரிய அமைச்சர் என்ற வெற்றுப் பெருமை தாண்டி எதுவுமில்லை. இவரால் இங்கு என்ன நடந்துவிட்டது நீங்களே பாருங்கள் என்பார்களாம். ஆறேழு முறை எம்பி நீண்ட காலம் மத்திய அமைச்சர் அவர் தொகுதியின் இலட்சணம் நேரில் போனால்தான் தெரியும். அவ்வளவு பின் தங்கிய பகுதி. நினைவு தெரிந்த நாளாக கிராஃபைட் தொழிற்சாலை பற்றி பேசுகிறார்கள் ஒன்றுக்கும் வழியைக் காணோம்.

கார்த்தியை ஒருவர் பேட்டியெடுத்தபோது, ஏனய்யா உங்கள் அய்யா இவ்வளவு பெரிய ஆள்னு சொல்லிக்கொள்வது போல சிவகங்கையில் எதுவும் செய்ததாகத் தெரியவில்லையே…என்று கேட்க, அவருடைய அருமையான பதில்: உங்களுக்கு ஜனநாயகத்தின் அடிப்படையே தெரியவில்லையே…..பஞ்சாயத்திலிருந்து நாடாளுமன்றம் வரை பல அடுக்குக்கள் இருக்கின்றன. தெருவில் வெளக்கு எரியலேங்குறதுக்கெல்லாம் எம்பியைக் கூப்பிடக்கூடாது…அவர் கொள்கை முடிவுகள் பற்றி பேசுவார்…திட்டங்களைப்; பெற்றுத் தருவார்..அப்புறம் அமல்படுத்தவேண்டியது மாநில அரசு உள்ளிட்ட அமைப்புக்களின் வேலை…

பேசுறது சரி, என்ன தொகுதிக்குப் பெற்றுக் கொடுத்தார் என்று கார்த்தி அப்போது விளக்கியதாகத் தெரியவில்லை. ஆனால் ஜனநாயகம் பற்றி அந்தத் தம்பியின் புரிதலைப் பாருங்கள். நாடாளுமன்றத்தில் பேசுவது ஆகக் கூடுதலான கடமையாம். இப்படிப்பட்ட நபர்கள் முக்கிய தலைவர்கள் என்றால், கட்சி எப்படி விளங்கும்,

தந்தையின் உதவியாளர்களை அவர் விரட்டுவதைப் பார்க்கவேண்டும். நடை உடை பாவனை அனைத்திலும் ஒவ்வொரு அங்குலமும் அகங்காரத்தின் வெளிப்பாடாக இருக்கும்.
இளைஞர் காங்கிரசில் முறையாகத் தேர்தல் என்று ராகுல் அறிவித்த பிறகு தங்களுக்கு வேண்டியவர்கள் நிர்வாகிகளாக தேர்ந்தெடுக்கப்பட தலைவர்கள் ஒவ்வொருவரும் ஆளாளுக்கு ஏகப்பட்ட பணம் செலவழித்தனர். கார்த்திக்கென்ன பஞ்சமா….ஆட்களைத் திரட்டி முழு மூச்சாய் இறங்கியும் வாசனுக்கு அவரால் ஈடுகொடுக்கமுடியவில்லை. இரண்டாவது இடத்தையே பெறமுடிந்தது. ஆனால் அதுவே குறிப்பிடத் தகுந்ததுதானே. கட்சியில் தனக்கு ஏதோ பெரிய செல்வாக்கு இருப்பதாகக் ராகுலிடம் காட்டிக்கொள்ளலாமே. அப்போது வெற்றி பெற்ற தன் ஆட்களைக் கூட்டி கார்த்தி: நீங்கள் அனைவரும் வெற்றி பெற்றது என்னால்தான் என்பதை மறக்கவேண்டாம். தொலைத்துவிடுவேன் எனச் சொல்லியிருக்கிறார்.

கடலூர் அழகிரி போன்ற தமாகாவின் மூத்த தலைவர்கள் மூப்பனாருக்குப் பிறகு வாசன் ஒத்துவராமல் சிதம்பரம் பக்கம் ஒதுங்க, அவர்கள் அனைவரும் கார்த்திக்கு சலாமடிக்கவேண்டியதாகிவிட்டது. அவர்களை இப்படிப் பாடுபடுத்துகிறோமே என்று தந்தைக்கும் சரி, மகனுக்கும் சரி சற்றும் உறைப்பதில்லை.

போதாக்குறைக்கு சிதம்பரத்தின் பெயரைப் பயன்படுத்தி கார்த்தி உருவாக்கிய நிறுவனங்கள், ஈட்டிய லாபம் இதற்கெல்லாம் தனி ஒரு விசாரணையே வேண்டும். இவரைப் பற்றி ட்வீட் செய்து மாட்டிக்கொண்ட புதுவை நபரைத் தேடிக்கொண்டிருக்கிறோம் !

இவர் சொல்லுகிறார் தமிழக காங்கிரஸ் தழைக்க ஞானதேசிகன் விலகவேண்டுமாம். கண்டனூரில் கட்சி வளர்ந்திருக்கிறதா அதை முதலில் சொல்லுங்க கார்த்தி.
காங்கிரஸ் அகில இந்திய ரீதியில் பிளவுபட்ட நிலையில் 1971 தேர்தல்கள்போது, சட்டமன்றத்தை ஒட்டுமொத்தமாக கருணாநிதிக்கு விட்டுவிட்டு 9 நாடாளுமன்றத் தொகுதிகளில் போட்டியிட இந்திரா முடிவெடுத்த நாளில் காங்கிரசைப் பிடித்த சனி இன்னமும் விடவில்லை. ஏதாவது ஒரு திராவிடக் கட்சியின் முதுகில் சவாரி செய்து சில எம்பிக்களைப் பெற்றால் போதும் என்ற சிந்தனை அங்கே வேரூன்றிவிட்டது.

1980ல் நாடாளுமன்றத் தேர்தல்களில் எம்ஜிஆரை மண்ணைக் கவ்வ வைத்த பூரிப்பில், அவரது அரசைக் கலைத்து சட்டமன்றத் தேர்தல்கள் நடத்தியபோது, இந்திரா திமுகவுடன் சரி சமமாக தொகுதிகளைப் பங்கிட்டுக்கொண்டார். காங்கிரசின் போதாத காலம் மக்கள் எம்ஜிஆர் பக்கம் நின்றுவிட்டனர். அதன் பிறகு கட்சி எழவில்லை. ஏதாவது பேசி, கெஞ்சி அல்லது மிரட்டி தொகுதிகளைப் பெற்று, போட்டியிட்டு, சிலவற்றில் வென்று காலத்தை ஓட்டிவருகிறது.

மூப்பனார் மீது ஆயிரங்குறைகள் சொன்னாலும் காங்கிரஸ் தன் காலில் நிற்கவேண்டும் என்று விரும்பவாவது செய்தார். 1996ல் சரிக்கு சரியாக பங்கிட்டு 20 தொகுதிகளிலும் வென்று பிரமிக்கவைத்தார். ஆனால் தொடர்ந்து கட்சியை வளர்ப்பதில் அதிக அக்கறை காட்டவில்லை. ஏதோ கருணாநிதியுடன், பிறகு ஜெயலலிதாவுடன் என பேரம் பேசி தனக்கு மாலை மரியாதை கிடைத்தால் போதும் என்ற நிலையில்தான் நடந்துகொண்டார். தனது மகன் வளர்ச்சிக்குத் தடையாக இருக்கக்கூடும் என அவர் கணித்த செல்வகுமார், பீட்டர் அல்ஃபோன்ஸ் அழகிரி போன்றோரை ஓரங்கட்டினார், அல்லது அதிகம் வளர்ந்துவிடாமல் பார்த்துக்கொண்டார்.

தவிரவும் எந்த காங்கிரஸ் தலைவருக்கும் தமிழக மக்கள் என்ன நினைக்கின்றனர், அவர்கள் அக்கறை என்னவிதமானது என்பதை கட்சி மேலிடத்திடம் எடுத்துச் சொல்லும் அளவுக்குக் கூட செல்வாக்கில்லை, அக்கறையும் இல்லை. இருந்திருந்தால் முள்ளிவாய்க்கால் கொடுமை நடக்கவிட்டிருப்பார்களா?
அகில இந்திய அளவில் கட்சி இப்போது அதலபாதாளத்தில் வீழ்ந்துவிட்டது. ராகுலும் அவ்வப்போது தலையைக் காட்டிவிட்டு இரண்டு நிமிடம் மீடியா முன் பேசினால் போதும் என நினைப்பதாகத் தெரிகிறது. பாஜகவின் வெற்றி என்ன மாதிரியான தாக்கங்களை உருவாக்கும் என்பதைக் கட்சி உணர்ந்ததாகவோ அல்லது உணர்ந்தாலும் மாற்று என்ன என சிந்திப்பதாகவோ தெரியவில்லை.

மதவாதிகளிடமிருந்து நாட்டைக் காப்பாற்றும் பொறுப்பு இப்போது ஆர்வலர்களுக்குத் தான் எனத் தோன்றுகிறது…அது சாத்தியமா? பொறுத்திருந்துதான் பார்க்கவேண்டும்.