சவுக்கு
ஹாஸ்டல் உள்ளேயும் போக முடியாது. போன் அடித்தாலும் எடுக்க மாட்டேன்கிறாள். “வசந்தி கால் பேக். அர்ஜன்ட்” என்று மெசேஜ் அனுப்பினேன். அனுப்பிய பிறகு எனக்கே கிறுக்குத்தனமாக இருந்தது. கால் செய்தால் அட்டென்ட் செய்யாதவள், மெசேஜுக்கு மட்டும் அனுப்பும் நிலையிலா இருப்பாள். ‘கன்ஃபர்ம் ஆகியிருக்குமா.. ? பயந்திருப்பாளா… மயங்கி...
இதயம் வேகமாகத் துடித்தது. அந்தத் தியேட்டரின் குளிரையும் மீறி வேர்ப்பது போலிருந்தது. அவள் பதில் சொல்லாமல் தயங்கிய அந்த ஒவ்வொரு நொடியும் மூச்சுத் திணறல் ஏற்படுவது போலிருந்தது. ‘அவசரப்பட்டு விட்டோமோ ? அவள் அந்த அர்த்தத்தில் சொல்லவில்லையோ.. இத்தோடு நம்மிடம் பேசுவதை நிறுத்தி விடுவாளோ..’ என்று பல்வேறு...
தித்திப்பான முத்தங்கள் அதன் சுவையை இழந்தன. ‘ச்சே… என்ன இது இப்படி செல்போனை சுவிட்ச் ஆப் செய்து விட்டோமே… என்னவாக இருக்கும்…’ உடனே சற்று நெரிசல் இல்லாத இடத்துக்கு வந்து எடிட்டரை அழைத்தேன். எங்கப்பா போயிட்ட வெங்கட்… ? போனை ஏன் ஆப் பண்ணி வைக்கிற ?“...
என்னால் ஒரு கணம் நம்ப முடியவில்லை. இவளா இப்படி அழுவது. என்ன ஆயிற்று இவளுக்கு.. திடீரென்று இப்படிச் சொல்கிறாளே… இவளுக்கு என்ன சமாதானம் சொல்வது என்று ஒரு பக்கம் யோசனை ஓடிக் கொண்டிருந்தாலும், மற்றொரு புறம், மனதில் மகிழ்ச்சி என்னை அறியாமல் வந்தது. ‘என்னைத்தான் பிடித்திருக்கிறது என்கிறாளே…’...
‘ஒரு கணம் மூச்சே நின்று விடும் போலிருந்தது. விட்டாள்… ? என்னை லவ் பண்றீங்களா…’ கேட்டு விட்டு, கொஞ்சம் கூட அது பற்றிய பிரக்ஞையே இல்லாமல் என் முகத்தையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். அவள் கொடுத்த அதிர்ச்சியில் என் முகம் மாறியதை கவனித்தாள். என்ன பதில் சொல்வதென்றே தெரியவில்லை....
ஒரு நிமிடம் மூச்சே நின்று விடும் போலிருந்தது. சந்தோஷத்தில் திக்குமுக்காடிப் போனேன். என்னடா இது.. நண்பிகளை அழைத்து வந்து தனிமையைக் கெடுத்து விட்டாளே… எப்போது இந்த இடத்தை விட்டுக் கிளம்பிப் போகலாம் என்று என்ற இருந்தவனுக்கு இப்படியா அதிர்ச்சியைத் தருவாள் ? சிரிப்பு மாறாமல் என் முகத்தையே...
Thumbnails managed by ThumbPress
